Woensdag 22 augustus - naar Halfmoon Bay via Highway one

En dus vertrokken we op tijd. Nog in hemdjes en korte broek, want er volgde eerst nog een warm ( en saai) stuk. We moesten door de San Joaquin Valley, een vlak landbouw gebied, vol fruitbomen en wat industrie hier en daar. Vervolgens door de Diablo Range bergrug, vergeleken bij de High Sierra bijna heuveltjes, maar het was toch serieus klimmen hier en daar. In de verte waren de beruchte zeemistbanken al goed te zien. Hopelijk bleven ze een stukje uit de kust...

Het was een rit met gemengde gevoelens: naar de prachtige highway 1, met 2 dagen San Francisco in het vooruitzicht, maar ook met de wetenschap dat het einde van de vakantie nu toch wel in zicht kwam...(sssst, niet hardop zeggen, dan wordt Hans boos). 

Daarna volgden de uitlopers van Coast Ranges en de Santa Lucia Range. Vanuit het dal tussen de bergruggen in, bij het naderen van Paso Robles, waren ze slecht zichtbaar, er hing een dikke sluier omheen. Was dat mist of smog, of een combinatie daarvan?

Om half twaalf, na een tankstop, reden we voorbij Paso Robles door de wijngaarden via hw 46 naar de hw 1. Een mooi landschap, met bij de winery’s ook prachtige huizen, zoals dat hoort, bij een winery.

En om 11.45 uur draaiden we de de hw 1 op, in de volle zon!

Een stuk verderop stopten we bij het zee-olifanten viewpoint om de grote lobbesen te bewonderen.

Vele foto’s later reden we verder, met nog een behoorlijk eind te gaan. Helaas stonden we na ruim een half uur, bij Ragged Point al weer stil, goed stil! Het was half 2.  In eerste instantie dachten we dat het gewoon druk was. Er zat echter geen beweging in de file. Na een minuut of 10 kwam er een sleepvoertuig langs. Ongeluk? Autopech?

Na toch al ruim een kwartier besloten Evren en Dylan eens te gaan kijken. Al snel waren ze terug: er lag een truck op zijn kant, die dreigde over de rand te vallen. Kon nog wel 4-5 uur duren.

Petra was intussen tosti’s gaan maken (in de koekenpan) en kon die klus nu op haar dooie gemakkie afmaken. Jammer dat we geen eindeloze voorraad hadden, anders konden we een foodtruck beginnen.

Intussen maakten we ommetjes in de buurt: er was een winkeltje, een hotel en een soort snackbar (deden ook goede zaken). Dylan probeerde wanhopig wifi te vinden om de samenvatting van Ajax (Europees) te kijken. Leon had via sms allang de uitslag (en het verloop van de wedstrijd), maar mocht niets zeggen. Knap, want het was ook niet van zijn gezicht af te lezen.

Net toen we aan een potje Kezen waren begonnen kwam er een politiewagen omroepen dat iedereen naar zijn auto moest. Het was half vier toen we verder reden, met nog vier uur te gaan.

De route was prachtig, ondanks dat we ons geen tijd meer gunden om nog te stoppen. Tegen 8 uur reden we de campground op, we hadden nèt de zon onder zien gaan.

Gelukkig hadden we een super simpele maaltijd, zodat we snel aan tafel konden.

Na het eten schoven we allemaal snel naar binnen, want met 16 graden (en dalend) was het een stuk frisser dan we gewend waren.

Het werd ook bedtijd, want de dag erna werden we al vroeg in San Francisco verwacht: om 10.30 uur hadden we (Hans, Petra, Dagmar en Leon) tickets voor Alcatraz.