Dinsdag 31 juli, van Manila naar Colterbay Village

We vertrokken om 9.00 uur, we zouden zo'n 430 km rijden. Vanuit Manila reden we de staat Wyoming in, over de Hw. 530, door Flaming Gorge National Recreation Area, westelijk van het reservoir. Het landschap deed denken aan uitgestrekte duinvalleien, alleen niet van zand, maar van steen. Na een klein uurtje waren we in Green River. Daar deden we boodschappen voor een dag of 3 en gooiden we onze tank weer vol. We reden een klein stukje over de Interstate 80 en ter hoogte van Rock Springs namen we de Hw. 191 noordwaarts. 
Het eerste stuk leek op het gebied rond Flaming Gorge Reservoir, zandstenen "duinen" dus, met lage begroeiing. Hier en daar liepen kleine groepjes koeien. Nog een stukje verder zagen we ook de bij behorende boerderijen, sommigen vervallen en verlaten, anderen bewoond en in bedrijf. Samen vormden zij het dorpje Eden. Rondom Eden werd flink geïrrigeerd, dus sappige groene weiden en flinke stapels met hooibalen. Daarna volgde Farson, met zelfs twee bakstenen gebouwen: de kerk en een soort Trading Post, in oude stijl. Farson ligt dan ook aan de kruising met de Hw. 28. Het duinlandschap was veranderd in een vallei ( Eden Valley), in de verte waren de toppen van bij de Rocky Mountains behorende bergketens zichtbaar, de Wind River Range. In deze bergketen bevindt zich de Gannet Peak, met 13804 feet het hoogste punt van Wyoming. Op een aantal toppen was de sneeuw zichtbaar. Lange tijd bleef de weg door de vallei lopen, zeg maar westelijk onder deze bergketen langs. Pas bij de kruising met de Hw. 189 zouden we de " Rocky's" betreden, richting Jackson.
Maar eerst passeerden we nog Boulder. En wat verderop Pinedale. Boulder is een klein dorpje en Pinedale een flink stuk groter. Beide zijn kennelijk belangrijk genoeg om de weg door het dorp van 2-baans  in 6-baans te veranderen  (om in het dorp links- en rechtsaf te slaan en zo van winkel naar winkel te rijden) . Vanaf Boulder weer veel grasland en zelfs wat bomen rondom.  Ook hier weer veel vee; koeien (Green River Vallley beef) , paarden en schapen. Maar ook herten. De Hw 191 heet dan ook wel "Elk Road" en een "elk" is een Wapiti hert. Er werd ook druk gebouwd aan 2 viaducten en een soort van corridor van gras met hekken erom die er naar toe leiden. Wij denken  voor de herten, maar wellicht zijn ze eigenlijk voor het vee?
Even na Bronx, aan de voet van de bergen, stopten we voor een picknick. Het was een plek aan de kant van de weg en toch zagen we een marmotje, mooie vlinders, wilde Lupines en een grote stier verderop in het veld. De lunch was heerlijk.
We kronkelden verder, de bergen in richting Jackson.

Hoe anders was het hier dan het gebied waar we uitkwamen! Bergtoppen en valleien, beekjes en riviertjes, frisse groene oevers, dennenbomen en loofbomen.
Jackson was druk en bijzonder toeristisch, althans, dat was onze indruk toen we er doorheen reden. Wij moesten daarna nog een uur rijden naar onze campground, dus of we er nog terug zouden gaan om het stadje te bezoeken???
Na Jackson reden we Grand Teton National Park in en kregen we goed zicht op de bergtoppen die zo kenmerkend zijn voor dit park: the Grand Teton, the Middle Teton en the South Teton. En ja, het is echt waar, een Franse woudloper noemde ze ooit " Les Trois Tetons", en dat betekent inderdaad borsten. Vanaf deze kant zijn ze steil en puntig, vanaf het westen schijnen ze ronder en glooiender te zijn, vandaar.
Onderweg hebben ook weer vele groepen herten en zelfs een bison gespot.
Aangekomen (even na 16.30 uur) bij Colterbay Village RV Park, werden we weer allervriendelijkst ontvangen. Onze plekken waren opnieuw keurig naast elkaar en we kregen veel extra info. Zo was er twee dagen eerder nog een beer gesignaleerd vlak achter het gebouwtje van de receptie. We moesten vooral heel goed alle veiligheidsmaatregelen opvolgen.
Die maatregelen vind je hier overal terug: in de infokrant, op losse folders, in alle andere infobulletins, in het bezoekerscentrum, op de infoborden, op de picknicktafel vastgemaakt en op de binnen- en buitenkant van de toiletdeuren. 
Het komt er op neer dat beren alles lekker vinden ruiken (voedsel, maar toiletartikelen en schoonmaakmiddelen) en ook alle verpakkingen waar dit in heeft gezeten. Het is dus zeer belangrijk alles steeds goed op te ruimen als je weggaat of naar bed gaat.
Toen we aankwamen regende het een beetje, maar eenmaal hooked up was het droog en zijn we een rondje gaan lopen door Colterbay Village. Het is eigenlijk gewoon een vakantiedorp. Met een strand-/picknickplaats bij het meer ( wel je spullen opruimen!), een jachthaventje, waar je ook motorbootjes en kano's kunt huren, een restaurant en een cafe. Ook is er een amfitheater waar 's avonds "rangertalks" mbv powerpoints worden gehouden, of films over het park  worden vertoond. Verder is er ook een uitgebreide winkel, een wasserete ( open 24/7) en een gebouw met douches (op het terrein verspreid staan alleen toiletgebouwen). Op die plekken is eventueel ook wifi  beschikbaar, dus om dit bericht te plaatsen op de reislogger, moet ik daar heen. Deze laatste gebouwen lagen niet op de route van onze eerste verkenningstocht. Onderweg zagen we diverse vogels, verschillende squirrelsoorten  en een marmotje.
In het bezoekerscentrum leerden we dat de dieren die we gistermorgen zagen door mij ten onrechte Wapiti herten zijn genoemd. Het waren Pronghorn antilopes. Deze zijn hier ook te zien, evenals Wapiti's, Moose (elanden), bevers, bisons, diverse vogels en dus ook beren en zelfs wolven. We zijn benieuwd, zullen dinsdag waarschijnlijk gaan wandelen, willen graag beren zien, maar hopen stiekem dat dat dan van grote afstand is, of vanuit de camper, als we onderweg zijn.
Na de wandeling was het tijd om eten te maken, eenvoudig doch voedzaam: mac and cheese met sla. Intussen kwamen lange mouwen en pijpen te voorschijn. Deels omdat het hier 's avonds behoorlijk afkoelt en deels als bescherming tegen de muggen.
Na het eten nog wat lezen, voorzichtig plannen maken, een klein ommetje, voor sommigen nog een spelletje en toen toch naar bed. Met de ramen maar dicht... vanwege de beren.